Wszystkie ciała jednocześnie żyją i umierają. Każdy wdech daje życie, a każdy wydech niesie śmierć. Razem tworzą cykl, który zawiera się w większym cyklu, ten w jeszcze większym, a wszystkie one są powtarzane w nieskończoność. Dotyczy to zarówno małych cząstek jak i wielkich galaktyk. Skurcz i rozkurcz, wdech i wydech, sen i czuwanie, wzrost i rozkład są cyklami wewnątrz cykli. Im mniejsze jest ciało, tym przebiegają one szybciej, im większe, tym wolniej. Ale czas jest złudzeniem, ponieważ gdyby nie zmiana w cyklu, czas by nie istniał. Czas jest tylko zmianą kierunku ruchu. Życie i śmierć to jest właśnie ten dwukierunkowy ruch.

To co człowiek nazywa życiem jest tylko ruchem przyspieszonym dośrodkowo biegnącej fali pod wpływem ściskającej siły grawitacyjnej. Śmierć to ruch przeciwny wywołany przez siłę grawitacji, która odśrodkowo rozszerza fale. To druga połowa cyklu, bez której nie byłoby życia. Wszystkie ciała są skutkami. Powstają z wiecznego zera spoczynku i powracają do niego, by potem znów podjąć działanie. Działanie wszystkich ciał przebiega pod kontrolą Jednego Umysłu w sekwencjach polaryzacja-depolaryzacja, czyli poprzez podział i następujący po nim powrót do jedności.

Źródłem życia i śmierci jest nieruchoma pustka. Reszta to tylko naśladownictwo Idei w materii. Idea znajduje się tylko w Źródle. Wszystkie ciała żyją i umierają, żeby wyrazić Ideę myślącego Umysłu, są skutkiem jednej przyczyny. Powstają z podziału i znikają, gdy podziału już nie ma niczym dźwięki zrodzone dzięki drganiu struny. Gdy struna jest w bezruchu, dźwięk nie rozbrzmiewa. Istnieje tylko idea, która jest nieśmiertelna i umiejscowiona w punkcie podparcia. Tak samo jak dźwięki, wszystkie ciała przechodzą przez te same stadia rozwoju, zwane oktawowym cyklem fali.

Człowiek nie jest swoim ciałem i nie umiera wraz z jego rozpadem. Nieustannie pokonuje etapy rozwoju, który gdy dobiegnie końca, zaczyna się od początku. Człowiek jest wieczną ideą, powtarzaną w nieskończoność, ponieważ Umysł pragnie się podzielić i wyrazić się w działaniu. To nazywa się myśleniem. Tak jak poeta nie jest swoim wierszem, a malarz swym obrazem, tak samo Stworzenie nie jest swoim Stwórcą. Idea dzieła sztuki nie znajduje się w dziele, a idea człowieka nie znajduje się w jego ciele. Idea wszystkich ciał jest w Umyśle i poprzez ciała fizyczne zostaje wyrażona. Wtedy rozgrywa się taniec życia i śmierci. Naprzemiennie i bez końca.